WADY WZROKU: STARCZOWZROCZNOŚĆ

Starczowzroczność jest naturalnym procesem zachodzącym w oku. Pojawia się po 40. roku życia z powodu starzenia się gałki ocznej i spadku zdolności oka do akomodacji. Rozwija się u wszystkich ludzi, zarówno z krótkowzrocznością, nadwzrocznością (dalekowzrocznością), jak i bez wady wzroku. Objawia się trudnościami z wyostrzeniem obrazu przedmiotów widzianych z bliska. Czytanie drobnych liter, czy też wykonywanie precyzyjnych czynności manualnych, jak chociażby nawlekanie igły staje się trudne. Obraz zamazuje się i intuicyjnie jest odsuwany od oczu, ponieważ lepiej jest widoczny z większej odległości. Dzieje się to, na skutek zmniejszającej się z wiekiem elastyczności soczewki, która z czasem traci zdolność do zmiany kształtu i tym samym tworzenia wyraźnego widzenia obiektów z bliska.

Obszar ostrego widzenia maleje, wymaga niezależnie, czy oko jest miarowe, czy niemiarowe dodatkowej mocy optycznej do pracy z bliska o wartości od 0 do +3,0 dioptrii w celu utrzymania dobrego widzenia. Wada stabilizuje się około 60.- 65. roku życia, gdy soczewka całkowicie twardnieje.

Warto jednak pamiętać, że korekcja widzenia “do bliży” zakłóca widzenie “do dali”, ponieważ osoby ze starczowzrocznością nie mają zdolności do „regulacji ostrości wzroku”. Dlatego osoby normowzroczne (bez wady wzroku do dali) zdejmują okulary do bliży, aby ostrzej widzieć odległe obiekty. Inaczej jest u osób, które mają wadę wzroku, jak nadwzroczność czy krótkowzroczność.

Dalekowidze (osoby z nadwzrocznością) przy sprawnej akomodacji i wadzie refrakcji poniżej +3 dioptrii, w szkłach korekcyjnych do dali widzą dobrze zarówno do dali, jak i bliży. Gdy akomodacja słabnie, wymagają jednak dobrania mocniejszych okularów do czytania, gdyż starczowzroczność pogłębia ich wadę.

Krótkowidze z niską wadą refrakcji przechodzą starczowzroczność łagodnie. Wymagają szkieł korekcyjnych do dali i odległości pośrednich, a do bliży zdejmują okulary. Starczowzroczne „plusy” kompensują wówczas „minusy” wynikające z wady wzroku. W przypadku jednak krótkowzroczności znacznego stopnia, krótkowidze potrzebują do czytania słabszych szkieł „minusowych”, a przy nieznacznej krótkowzroczności używają do czytania szkieł „plusowych”.

Objawy:

Obniżona ostrość wzroku i nieustanny wysiłek w trakcie pracy z bliska, przyczynia się do pojawienia się nieprzyjemnych objawów, takich jak: ból głowy i oczu, łzawienie, zmęczenie oraz brak koncentracji.

Leczenie:

• szkła korekcyjne do bliży o mocy „plusowej”
• szkła dwuogniskowe – szkła z poprzeczną linią oddzielającą górną część od dolnej, część górna służy do patrzenia w dal, dolna do patrzenia z bliska
• szkła progresywne o zmiennej ogniskowej – szkła pozwalające na widzenie przedmiotów w różnej odległości, ponieważ ich zdolność skupiająca przechodzi płynnie od góry do dołu, w konsekwencji górna część szkieł używana jest do patrzenia w dal, dolna do patrzenia z bliska, a część środkowa do odległości pośrednich
• progresywne soczewki kontaktowe – podzielone są na dwie strefy, środkowa służy do widzenia ostro przedmiotów znajdujących się blisko i w pośredniej odległości od oka, natomiast pierścień otaczający część środkową pomocny jest do patrzenia w dal
• monowizja – polega na odpowiednim doborze szkieł korekcyjnych: jednego oka do patrzenia w dal, a drugiego do widzenia z bliska
• leczenie laserowe – modeluje powierzchnię rogówki
• leczenie chirurgiczne – polega na wszczepieniu sztucznej soczewki wieloogniskowej, progresywnej lub akomodującej